بررسی عملکرد کبد با آزمایش ALT و AST

نتایج غیرطبیعی در آزمایش آنزیم‌های کبدی مانند ALT و AST می‌تواند برای بسیاری از افراد نگران‌کننده باشد. اما بدون شناخت عملکرد این آنزیم‌ها، تفسیر نتیجه دشوار است. این مطلب به شما کمک می‌کند مفهوم این آزمایش‌ها را بهتر درک کرده و درک روشنی از سلامت کبد خود داشته باشید.برای آگاهی از ادامه مقاله و دریافت جدیدترین اطلاعات، با وب‌ سایت دکتر ایرانی همراه باشید.

آزمایش کبد ALT

آزمایش ALT که مخفف “آلانین آمینوترانسفراز” است، یکی از مهم‌ترین آزمایش‌های خونی برای بررسی سلامت و عملکرد کبد محسوب می‌شود. آنزیم ALT عمدتاً در سلول‌های کبدی تولید می‌شود و در حالت طبیعی فقط مقادیر اندکی از آن در خون دیده می‌شود. زمانی که کبد آسیب می‌بیند، سلول‌های آن تخریب شده و مقدار زیادی از این آنزیم وارد جریان خون می‌شود، که می‌تواند نشانه‌ای از اختلال در عملکرد کبد باشد.

آزمایش ALT معمولاً به‌عنوان بخشی از مجموعه آزمایش‌های عملکرد کبد (LFTs) درخواست می‌شود و بالا بودن سطح آن می‌تواند نشانگر بیماری‌های مختلفی مانند هپاتیت ویروسی، کبد چرب غیرالکلی، سیروز، مصرف برخی داروها، یا مسمومیت‌های دارویی باشد. البته سطح این آنزیم باید در کنار سایر آنزیم‌های کبدی مانند AST، ALP و بیلی‌روبین تفسیر شود تا بتوان به نتیجه‌ای دقیق رسید.

مقدار طبیعی ALT در بزرگسالان به‌طور معمول بین ۷ تا ۵۶ واحد بین‌المللی در لیتر (IU/L) است، اما بسته به آزمایشگاه ممکن است محدوده‌ی مرجع اندکی تفاوت داشته باشد. مقادیر افزایش‌یافته این آنزیم همیشه نشانه‌ای از بیماری نیستند؛ برخی شرایط موقت مانند ورزش شدید، مصرف مکمل‌های خاص یا تزریق واکسن نیز ممکن است باعث افزایش موقتی ALT شوند. بنابراین، تفسیر این آزمایش باید همراه با بررسی بالینی و سوابق پزشکی بیمار انجام شود.

در نهایت، آزمایش ALT ابزاری ارزشمند برای شناسایی زودهنگام آسیب‌های کبدی است که در صورت پیگیری به‌موقع می‌تواند از پیشرفت بیماری‌های مزمن جلوگیری کند. این تست به‌ویژه در افرادی که در معرض عوامل خطر مانند مصرف الکل، چاقی، دیابت یا هپاتیت ویروسی هستند، اهمیت بیشتری دارد.

تست ALT خون

تست ALT یکی از آزمایش‌های خونی رایج است که به پزشکان در بررسی وضعیت سلامت کبد و تشخیص آسیب‌های احتمالی آن کمک می‌کند. این آنزیم نقش کلیدی در متابولیسم آمینواسیدها در کبد دارد و زمانی که سلول‌های کبدی آسیب می‌بینند، به مقدار زیاد وارد خون می‌شود. سنجش سطح ALT به‌ویژه در مواردی که بیمار علائم غیرخاصی مانند خستگی، تهوع، زردی پوست یا ادرار تیره دارد، اهمیت دارد.

دلایل اصلی انجام تست ALT خون عبارتند از:

• بررسی علائم آسیب کبدی مانند زردی یا درد در ناحیه راست شکم

• ارزیابی عملکرد کبد در افرادی که داروهای سمی برای کبد مصرف می‌کنند

• پیگیری بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن یا حاد

• غربالگری افراد در معرض خطر کبد چرب یا سیروز

• پایش پاسخ به درمان در بیماران کبدی

• بررسی تأثیر مصرف الکل یا مواد مخدر بر عملکرد کبد

• نظارت بر افراد چاق یا مبتلا به دیابت نوع ۲

• کنترل بیماران مصرف‌کننده مکمل‌های گیاهی یا داروهای خاص

افزایش سطح ALT ممکن است نشانه‌ای از اختلال خفیف تا شدید در عملکرد کبد باشد. اما باید توجه داشت که این آزمایش به‌تنهایی برای تشخیص قطعی کافی نیست و معمولاً در کنار سایر آنزیم‌های کبدی، سونوگرافی، و آزمایش‌های تکمیلی تفسیر می‌شود. از آن‌جا که کبد عضو حیاتی در بدن است و بسیاری از فرآیندهای متابولیکی و سم‌زدایی را برعهده دارد، شناسایی و پیگیری زودهنگام مشکلات آن نقش مهمی در حفظ سلامت کلی بدن ایفا می‌کند.

در پایان، انجام منظم تست ALT در افراد در معرض خطر، مانند مبتلایان به دیابت، فشار خون بالا، چاقی یا سابقه خانوادگی بیماری‌های کبدی، اقدامی مؤثر در پیشگیری از پیشرفت بیماری‌های مزمن کبدی محسوب می‌شود.

آزمایش کبد AST

آزمایش AST که مخفف “آسپارتات آمینوترانسفراز” است، یکی از آنزیم‌های مهم موجود در سلول‌های بدن به‌ویژه در کبد، قلب، عضلات، کلیه‌ها و مغز می‌باشد. این آنزیم در شرایط طبیعی در سطح پایینی در خون وجود دارد، اما در صورت آسیب به بافت‌های داخلی، از جمله سلول‌های کبدی یا عضلانی، مقدار آن در خون افزایش می‌یابد. بنابراین، بررسی سطح AST در خون می‌تواند اطلاعات مفیدی درباره وجود یا شدت آسیب بافتی در اختیار پزشک قرار دهد.

آزمایش AST اغلب به‌همراه آنزیم‌های دیگر مانند ALT و ALP انجام می‌شود تا تصویری جامع‌تر از وضعیت عملکرد کبد و سایر اندام‌های داخلی ارائه شود. اگرچه ALT بیشتر در کبد متمرکز است و حساسیت بالاتری نسبت به آسیب کبدی دارد، اما AST در چندین بافت دیگر نیز وجود دارد. به همین دلیل، بالا بودن AST لزوماً به معنای آسیب کبدی نیست و باید با سایر شاخص‌ها مقایسه و تفسیر شود.

مقدار طبیعی AST در بزرگسالان معمولاً بین ۱۰ تا ۴۰ واحد بین‌المللی در لیتر (IU/L) است. اگر سطح این آنزیم به‌طور غیرعادی بالا رود، می‌تواند نشانه‌ای از شرایطی مانند هپاتیت، بیماری کبد چرب، سیروز، حمله قلبی، بیماری‌های عضلانی، یا حتی مصرف الکل و برخی داروهای خاص باشد. همچنین برخی ورزش‌های سنگین نیز ممکن است به‌طور موقت سطح AST را افزایش دهند.

در مجموع، آزمایش AST یکی از ابزارهای تشخیصی قابل اعتماد در بررسی عملکرد کبد و سایر بافت‌های حیاتی است. انجام این آزمایش به‌طور منظم در افرادی که در معرض خطر آسیب‌های کبدی یا قلبی قرار دارند، می‌تواند در شناسایی زودهنگام بیماری‌ها و شروع درمان مؤثر نقش مهمی ایفا کند.

تست AST خون

تست AST خون یکی از آزمایش‌های رایج برای ارزیابی سلامت عمومی بدن است، به‌ویژه در مواقعی که پزشک به آسیب‌های کبدی یا عضلانی مشکوک باشد. این آنزیم در داخل سلول‌ها وجود دارد و با آسیب دیدن سلول‌ها به جریان خون نشت می‌کند. از آنجایی که AST در بافت‌های مختلفی از بدن وجود دارد، افزایش سطح آن ممکن است نشان‌دهنده طیفی از اختلالات و آسیب‌های جسمی باشد.

مهم‌ترین دلایل انجام تست AST خون عبارت‌اند از:

• بررسی آسیب کبدی مانند هپاتیت ویروسی یا الکلی

• تشخیص بیماری‌های مزمن مانند کبد چرب و سیروز

• پایش بیماران تحت درمان با داروهای مؤثر بر کبد یا عضله

• شناسایی آسیب عضلانی شدید یا تحلیل عضلات

• تشخیص حمله قلبی (همراه با آنزیم‌های قلبی دیگر)

• بررسی اختلالات متابولیکی یا التهابی

• نظارت بر مصرف مکمل‌های گیاهی یا داروهای خاص

• پیگیری علائم عمومی مانند خستگی، تهوع، درد شکمی یا تغییر رنگ ادرار

افزایش سطح AST معمولاً باید در کنار سایر شاخص‌ها تفسیر شود؛ برای مثال، نسبت AST به ALT می‌تواند در افتراق بین بیماری‌های مختلف کبدی نقش داشته باشد. نسبت بالاتر از ۲ اغلب در بیماری کبد الکلی مشاهده می‌شود، در حالی که نسبت کمتر از ۱ ممکن است به نفع بیماری‌های ویروسی یا التهابی باشد. همچنین برخی شرایط فیزیولوژیک مانند بارداری، ورزش شدید یا تزریق عضلانی نیز ممکن است باعث افزایش موقت AST شوند.

در پایان، تست AST خون، ابزاری مهم برای شناسایی اختلالات پنهان در عملکرد اندام‌های حیاتی است. پیگیری دقیق نتایج این تست، به‌ویژه در کنار سایر آزمایش‌های بیوشیمیایی، امکان ارزیابی دقیق‌تر سلامت بیمار و انتخاب راهکار درمانی مناسب را فراهم می‌سازد.

آنزیم‌های کبدی بالا

افزایش سطح آنزیم‌های کبدی در آزمایش خون یکی از نخستین هشدارهایی است که می‌تواند نشان‌دهنده وجود اختلال یا آسیب در عملکرد کبد باشد. کبد یکی از اندام‌های حیاتی بدن است که نقش مهمی در متابولیسم، سم‌زدایی و تنظیم فرآیندهای شیمیایی دارد. آنزیم‌های کبدی از جمله ALT، AST، ALP و GGT درون سلول‌های کبدی حضور دارند و در حالت عادی مقدار آن‌ها در خون پایین است. با آسیب دیدن سلول‌های کبد، این آنزیم‌ها به خون نشت می‌کنند و سطح آن‌ها افزایش می‌یابد.

افزایش آنزیم‌های کبدی لزوماً به معنای بیماری شدید یا برگشت‌ناپذیر نیست، اما می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات خفیف تا شدید مانند کبد چرب غیرالکلی، هپاتیت ویروسی یا دارویی، سیروز، مصرف مزمن الکل، واکنش به برخی داروها و یا عفونت‌های سیستمیک باشد. برخی موارد غیرکبدی نیز ممکن است منجر به افزایش آنزیم‌ها شوند؛ به‌عنوان مثال، آسیب عضلانی، نارسایی قلبی یا اختلالات تیروئیدی.

در صورت مشاهده سطوح بالای آنزیم‌های کبدی، پزشک معمولاً درخواست آزمایش‌های تکمیلی مانند بررسی سونوگرافی کبد، آزمایش‌های ویروسی، بررسی خودایمنی یا تصویربرداری پیشرفته می‌دهد. علاوه‌بر‌آن، بررسی نسبت AST به ALT یا مقایسه با دیگر شاخص‌ها می‌تواند در تعیین منشأ افزایش آنزیم‌ها مفید باشد.

بنابراین، اگرچه بالا بودن آنزیم‌های کبدی به‌تنهایی تشخیص خاصی را مشخص نمی‌کند، اما می‌تواند محرکی برای بررسی‌های بیشتر و شناسایی اختلالات پنهان باشد. شناسایی زودهنگام علت و کنترل آن می‌تواند از پیشرفت بیماری‌های کبدی جلوگیری کرده و به حفظ سلامت عمومی بدن کمک کند.

افزایش آنزیم‌های کبد

افزایش آنزیم‌های کبدی یکی از یافته‌های رایج در چکاپ‌های پزشکی است که اغلب به‌صورت تصادفی شناسایی می‌شود. این آنزیم‌ها شامل ALT، AST، ALP و GGT هستند که در فرآیندهای متابولیکی، سم‌زدایی و ساخت پروتئین‌ها نقش دارند. بالا رفتن سطح این آنزیم‌ها نشان‌دهنده نشت آن‌ها از سلول‌های کبدی آسیب‌دیده به داخل جریان خون است.

مهم‌ترین علل افزایش آنزیم‌های کبد عبارت‌اند از:

• کبد چرب غیرالکلی یا الکلی

• هپاتیت ویروسی یا خودایمنی

• مصرف طولانی‌مدت داروهای خاص (استامینوفن، آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای ضد صرع)

• سیروز یا فیبروز کبدی

• اختلالات متابولیکی مانند بیماری ویلسون یا هموکروماتوز

• بیماری‌های قلبی که جریان خون به کبد را مختل می‌کنند

• سرطان کبد یا متاستاز به کبد

• ورزش‌های سنگین یا آسیب‌های عضلانی شدید

• چاقی، دیابت یا سندرم متابولیک

افزایش آنزیم‌های کبدی ممکن است با علائمی مانند خستگی مزمن، درد در ناحیه فوقانی شکم، تهوع، کاهش اشتها، زردی پوست یا ادرار تیره همراه باشد؛ هرچند در بسیاری از موارد، بیمار بدون علامت است. در چنین مواردی بررسی دقیق سابقه پزشکی، داروهای مصرفی، الگوی تغذیه و عوامل خطر ضروری است. پزشک بر اساس یافته‌های بالینی ممکن است انجام آزمایش‌های تکمیلی یا تصویربرداری را توصیه کند.

در پایان، افزایش آنزیم‌های کبدی نباید نادیده گرفته شود، حتی اگر بیمار بدون علامت باشد. تشخیص دقیق علت، پیگیری منظم و اصلاح سبک زندگی می‌تواند از بروز آسیب‌های جدی‌تر جلوگیری کند و نقش مهمی در حفظ عملکرد طبیعی کبد ایفا نماید.

تفسیر نتیجه ALT و AST

آنزیم‌های ALT (آلانین آمینوترانسفراز) و AST (آسپارتات آمینوترانسفراز) دو شاخص مهم در بررسی سلامت کبد هستند. این آنزیم‌ها به‌طور طبیعی در سلول‌های کبدی حضور دارند و نقش کلیدی در متابولیسم آمینواسیدها ایفا می‌کنند. در شرایط طبیعی، میزان آن‌ها در خون پایین است، اما در صورت آسیب به سلول‌های کبدی، این آنزیم‌ها وارد جریان خون می‌شوند و سطح آن‌ها در آزمایش افزایش می‌یابد.

تفسیر نتیجه آزمایش ALT و AST نیازمند درک مقادیر مرجع، نسبت این دو آنزیم به یکدیگر و ارتباط آن‌ها با علائم بالینی بیمار است. مقادیر طبیعی معمولاً برای ALT بین ۷ تا ۵۵ واحد در لیتر و برای AST بین ۸ تا ۴۸ واحد در لیتر در نظر گرفته می‌شود. اگرچه این مقادیر ممکن است بسته به آزمایشگاه اندکی متفاوت باشند، هرگونه افزایش قابل‌توجه باید بررسی شود.

اگر ALT بیش از AST افزایش یافته باشد، معمولاً نشانه آسیب مستقیم به سلول‌های کبدی، مانند هپاتیت ویروسی یا کبد چرب غیرالکلی است. اما اگر AST بیش از ALT افزایش یابد، ممکن است علت درگیر شدن دیگر بافت‌ها مانند عضلات یا قلب باشد. نسبت AST به ALT نیز در تفسیر اهمیت دارد؛ به‌عنوان مثال، نسبت بالاتر از ۲ می‌تواند نشانه بیماری کبد الکلی باشد.

تفسیر نتایج این آنزیم‌ها نباید به‌تنهایی صورت گیرد. بررسی سایر فاکتورهای کبدی مانند بیلی‌روبین، آلکالن فسفاتاز، GGT و حتی نتایج تصویربرداری‌های تکمیلی نیز برای ارزیابی کامل عملکرد کبد ضروری است. همچنین سابقه بیماری، داروهای مصرفی، مصرف الکل یا مکمل‌ها باید در نظر گرفته شود.

در نهایت، نتیجه بالای ALT یا AST به‌معنای قطعی بودن بیماری نیست، اما نیاز به بررسی‌های دقیق‌تر و پیگیری دارد. تشخیص به‌موقع می‌تواند در پیشگیری از آسیب‌های مزمن کبدی مؤثر باشد و به بیمار در اصلاح سبک زندگی و درمان مناسب کمک کند.

خواندن نتیجه تست آنزیم کبد

تست آنزیم‌های کبدی بخش مهمی از ارزیابی سلامت کبد محسوب می‌شود. در این تست معمولاً آنزیم‌هایی مانند ALT، AST، ALP و GGT اندازه‌گیری می‌شوند. نتیجه این آزمایش در اغلب موارد اولین سرنخ برای تشخیص مشکلات احتمالی کبدی یا سایر اختلالات سیستمیک است. با این حال، تفسیر درست و دقیق آن نیازمند آشنایی با عملکرد هر آنزیم و عوامل تأثیرگذار بر نتیجه آزمایش است.

نکات کلیدی در خواندن نتیجه تست آنزیم کبد عبارت‌اند از:

• ALT بالا: نشان‌دهنده آسیب به سلول‌های کبدی، مانند کبد چرب یا هپاتیت

• AST بالا: ممکن است از آسیب کبدی یا عضلانی ناشی شود

• نسبت AST به ALT: بالاتر از ۲ معمولاً به نفع بیماری کبد الکلی است

• افزایش ALP: ممکن است نشانه انسداد مجاری صفراوی یا بیماری استخوانی باشد

• افزایش GGT: غالباً با مصرف الکل یا داروهای کبدی مرتبط است

• مقادیر بسیار بالا: اغلب در هپاتیت‌های حاد یا آسیب شدید کبدی دیده می‌شود

• افزایش خفیف: ممکن است بی‌علامت باشد و تنها نیاز به پایش دوره‌ای داشته باشد

عوامل مختلفی می‌توانند بر نتایج این تست اثر بگذارند. مصرف داروهای خاص، مکمل‌ها، ورزش‌های شدید، بیماری‌های قلبی یا عضلانی و حتی رژیم غذایی می‌توانند باعث تغییر مقادیر شوند. بنابراین، تفسیر نتیجه باید با در نظر گرفتن شرایط بالینی فرد، سابقه پزشکی و سایر آزمایش‌های مکمل صورت گیرد.

در پایان، خواندن نتایج آنزیم‌های کبدی نیازمند دقت و دانش تخصصی است. اگرچه بسیاری از مردم هنگام مشاهده مقادیر بالا دچار نگرانی می‌شوند، اما در بسیاری از موارد این تغییرات قابل برگشت و قابل کنترل هستند. مشاوره با پزشک و انجام پیگیری‌های لازم، بهترین راه برای اطمینان از سلامت کبد و پیشگیری از عوارض بلندمدت خواهد بود.

عملکرد کبد در آزمایش خون

کبد یکی از بزرگ‌ترین و حیاتی‌ترین اندام‌های بدن انسان است که نقش‌های متعددی در متابولیسم، سم‌زدایی، تولید پروتئین‌های ضروری، ذخیره‌سازی و تنظیم تعادل مواد شیمیایی ایفا می‌کند. بررسی عملکرد این اندام از طریق آزمایش‌های خون به پزشکان کمک می‌کند تا وضعیت سلامت کبد را به‌صورت غیرمستقیم ارزیابی کنند و در صورت بروز اختلال، به موقع مداخله نمایند.

در آزمایش خون مربوط به عملکرد کبد، معمولاً آنزیم‌هایی مانند ALT، AST، ALP و GGT اندازه‌گیری می‌شوند. این آنزیم‌ها در حالت طبیعی در سلول‌های کبدی فعال‌اند، اما در صورت آسیب یا التهاب، به داخل جریان خون نشت می‌کنند و سطح آن‌ها افزایش می‌یابد. علاوه بر آن، آزمایش بیلی‌روبین برای بررسی توانایی کبد در متابولیسم هموگلوبین و دفع صفرا نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. سطوح بالای بیلی‌روبین می‌تواند نشانه زردی یا اختلال در دفع صفرا باشد.

آزمایش آلبومین و زمان پروترومبین نیز برای ارزیابی توانایی سنتز پروتئین توسط کبد انجام می‌شود. کاهش آلبومین یا افزایش زمان لخته‌شدن خون می‌تواند گویای نارسایی کبدی یا پیشرفت بیماری‌های مزمن باشد. بنابراین، تحلیل جامع نتایج این شاخص‌ها می‌تواند به تشخیص بیماری‌هایی مانند کبد چرب، هپاتیت، سیروز، انسداد صفراوی یا اثرات سمی داروها کمک کند.

تفسیر دقیق عملکرد کبدی تنها با اتکا به یک فاکتور ممکن نیست. لازم است کلیه پارامترها به صورت ترکیبی، به همراه علائم بالینی بیمار، سابقه پزشکی، و در صورت نیاز با انجام تصویربرداری یا آزمایش‌های تکمیلی بررسی شوند. بررسی منظم این شاخص‌ها به‌ویژه در افرادی با عوامل خطر مانند دیابت، چاقی یا سابقه خانوادگی بیماری کبد می‌تواند به پیشگیری از آسیب‌های برگشت‌ناپذیر کمک کند.

بررسی سلامت کبد

سلامت کبد نقش اساسی در تعادل زیستی بدن دارد و هرگونه اختلال در عملکرد آن می‌تواند عواقب متعددی بر سیستم‌های گوناگون بدن ایجاد کند. به همین دلیل، بررسی وضعیت کبد به‌ویژه از طریق آزمایش خون یکی از بخش‌های اصلی ارزیابی‌های بالینی محسوب می‌شود. آزمایش‌های کبدی برای تشخیص زودهنگام بیماری‌ها و پایش پیشرفت یا بهبودی بیماران مبتلا به مشکلات کبدی به کار می‌روند.

مهم‌ترین شاخص‌های آزمایشگاهی برای بررسی سلامت کبد شامل موارد زیر هستند:

• ALT (آلانین آمینوترانسفراز): بالا رفتن این آنزیم معمولاً با آسیب به سلول‌های کبدی همراه است.

• AST (آسپارتات آمینوترانسفراز): افزایش آن می‌تواند ناشی از اختلالات کبدی یا آسیب‌های عضلانی باشد.

• ALP (آلکالن فسفاتاز): بالا بودن آن ممکن است نشانه انسداد مجاری صفراوی یا بیماری‌های استخوانی باشد.

• GGT (گاما گلوتامیل ترانسفراز): حساس به الکل و داروها بوده و در اختلالات صفراوی افزایش می‌یابد.

• بیلی‌روبین: افزایش آن نشانه اختلال در دفع صفرا یا تجزیه گلبول‌های قرمز است.

• آلبومین و زمان پروترومبین: شاخص‌های عملکرد ساختاری کبد در تولید پروتئین‌ها و فاکتورهای انعقادی.

• نتایج تصویربرداری: سونوگرافی یا فیبرو اسکن در صورت شک به ناهنجاری ساختاری مفید هستند.

در کنار این شاخص‌ها، علائم بالینی مانند زردی پوست، خارش، خستگی مزمن، درد در قسمت فوقانی شکم یا تورم شکم نیز می‌توانند نشانه اختلالات کبدی باشند. همچنین، سابقه مصرف داروهای خاص، تماس با عوامل سمی، مصرف الکل یا بیماری‌های مزمن زمینه‌ای نیز باید در تفسیر نتایج در نظر گرفته شود.

در نهایت، بررسی سلامت کبد یک فرآیند چندوجهی است که بر پایه داده‌های آزمایشگاهی، ارزیابی‌های بالینی و تصویربرداری‌های تکمیلی استوار است. انجام منظم این بررسی‌ها در افراد با عوامل خطر می‌تواند از بروز بیماری‌های جدی و غیرقابل‌برگشت پیشگیری کند و زمینه‌ای برای مداخلات درمانی مؤثر فراهم سازد.

سخن آخر:

آزمایش آنزیم‌های ALT و AST اطلاعات ارزشمندی درباره وضعیت سلامت کبد ارائه می‌دهد. با تفسیر درست نتایج و شناخت علل افزایش یا کاهش آن‌ها می‌توان از بروز بیماری‌های کبدی پیشگیری کرد یا روند درمان را به‌موقع آغاز نمود. در صورت مشاهده ناهنجاری در نتایج آزمایش، مراجعه به پزشک برای بررسی‌های دقیق‌تر ضروری است.

⏬مقالات پیشنهادی برای شما عزیزان⏬

آزمایش چربی خون  آزمایش آنالیز ادرار آزمایش CRP  

مطالعه بیشتر